Mijn fiets, mijn stalen ros (eh, alumuniminimum natuurlijk).
Het was een bijna nieuwe huurfiets en ik heb er gelukkig geen problemen mee gehad.
Niks lekke band, niks kapot, alleen af en toe een beetje olie, waarvoor dank aan
Elke en Wichard. Ook kreeg ik van hen het oranje Nijntje-vlaggetje, dat ik met
trots heb gevoerd. Mensen herkenden me er zelfs aan, en dat was natuurlijk ook
handig.
De fietstassen voorop waren nieuw. Ik had van de verhuurder een paar gekregen
dat te groot was en dat paste dus niet. Sympathiek als de Tasmaniërs zijn
ging men in op mijn voorstel dat ik dan maar op hun kosten een kleinere set kocht.
En ik ben blij dat ik dus ook maar meteen goeie kocht, want er ging nog genoeg
regen komen.